نامه ای به گل نرگس

   ای خورشید آفرینش ! سال هاست که سرود آمدنت را در ترنم باران و فریاد آبشاران و نمای چشمه ساران می شنوم .سال هاست که شهر ویران افکارمان بر قله های رهایی گام می نهیم تا لحظه ای نسیم بهاریت را احساس کنیم.

آری گل نرگس به ما آموخته اند ؛ که ظهور تو بی تردید بزرگترین جشن عالم خواهد بودو عاقبت جهان را ختم به خیر خواهد کرد و ما بی صبرانه به انتظار جشن ظهورت نشسته ایم.

      امروز می خواهم از خودت بپرسم ؛ ای مهتاب آسمان خلق ! تا سپیده دم فرج چند نافله باقی است ؟ تا کی در آیینه های عمر با دست ها ی بلند «ندبه» تو را التماس کنیم ؟ تا کی کوهسار ها بی تکیه گاه باشند؟تا کی همچون گل ها ی آفتابگردان در پی آفتاب باشیم؟

       ای اجابت کننده ی هر دعا ! پنجره ی قلب منتظران رو به آسمان بی کرانت گشوده است تا با یک اشارت تو ، غبار اندوه غبار از دل ها بر خیزد و چشم ها به تماشای باران ظهور بنشیند و اکنون ای پیام همه رنگ ها ی روشن ، از گل زیبای باغ عدالت که ما با تمام وجودمان در انتظار دیدارت هستیم ، ای سکوت و  وقار زیبای شبها!ای درخشش ماه و ستاره ها که خود وعده داده ای می آیی، بیا و عهدی را که با ما بستی به جا آور ، ما هنوز سر همان کوچه ی سبز که به انتظار ختم می شود ایستاده ایم و بی قرار تر از همیشه ندای انتظار سر داده ایم . خدایا ، شب یلدای هجران را به یمن ظهور ماه کاملش کوتاه کن و به ما توفیق ده تا طلوع جمالش را از نزدیک ببینیم.